عتيقه فروش

عتيقه فروشي در روستايي به منزل رعيتي ساده وارد شد ؛ كاسه اي نفيس و قديمي اي را ديد كه در گوشه اي افتاده و گربه از آن آب مي خورد . ديد اگر قيمت كاسه را بپرسد رعيت ملتفت مطلب مي شود و قيمت گراني بر آن مي نهد . لذا گفت : عمو جان چه گربه  قشنگي داري آيا حاضري آن را به من بفروشي ؟ رعيت گفت : چند مي خري؟ گفت: يك درهم. رعيت گربه را گرفت و به دست عتيقه فروش داد و گفت : خيرش را ببيني . عتيقه فروش پيش از خروج از خانه با خونسردي گفت : عمو جان اين گربه ممكن است در راه تشنه اش شود بهتر است كاسه آب را هم به من بفروشي . رعيت گفت : قربان من به اين وسيله تا به حال پنج گربه فروخته ام . كاسه ، فروشي نيست .

اقرأ باسم ربك…

بخوان به نام پروردگارت … پروردگاري كه تو را خلق كرد … و خلق كرد انسان را …

بخوان به نام رهايي ؛ به نام بلوغ!

بخوان محمد (ص) كه تو دلتنگ آدميان بودي و آرزومند سعادتشان و بعثت تو نقطه عطف خلقت است و تجلي كمال انسان.

دهليزهاي سياه جهل ، از امشب در آفتاب عالم تاب محمدي راهي به سپيده دمان باز خواهد كرد و تو اكنون كه صداي وحي را شنيده اي ؛ بي شبهه و سر به اوج ؛ صدايي را كه شبيه هيچ صدايي نيست ؛ بخوان دليل خلقت كائنات !

اكنون كه نشانه هاي هدايت مندرس شده اند و زمين ، سرگردان آخر الزمان خويش است ؛ اكنون كه آدميان ، اين توده هاي سر در گم ، در تلاقي جهل و فساد و عصيان معلق مانده اند ؛ اكنون كه اين آيين ابراهيم و موسي و عيسي (ع)، تحريف شده ، تكثير مي شوند ؛ اكنون كه دين در دخمه هاي دود آلود ،‌خاكستر مي شود و موبدان مي تازند ؛ بخوان به نام پروردگارت كه انسان را از خوني بسته آفريد.

بخوان تا مكارم اخلاق به تازگي نفست كمال يابد .

بخوان تا بهترين آيين را براي چشمان تب دار و بي نور بشريت به ارمغان بياوري.

بخوان تا تاريخ متحول شود و تاريكي كه در تن انسانيت زوزه مي كشد ، از ميان رخت بر بندد. ..

اينك امين وحي ، بار آسمان بردوش ، استوار مي آيد تا كودك بشريت را در آغوش مهر و عطوفت “دين” قرار دهد و زندگي مسخ شده ي مردمان را با فطرت آشنايي دهد .

اينك لحظه اي است كه انسان ديگر بار اميدوار مي شود به رهايي، رستن ، شكفتن و پيوستن.

اينك بعثت ، فانوس روشني است كه كوچه هاي تاريك انسانيت را روشن و انسان ها را به سر منزل مقصود هدايت كرد .

خواندن محمد (ص) سر آغاز فلاحي است كه انسان را از نو خلق كرد و انسانيت ، نفسي تازه مي كند . زمين جان مي گيرد و مرز ميان ملك و ملكوت كوتاه مي شود .

اينك بشر از شجره قرآن ، ميوه هاي آسماني مي چيند و از اين نردبان تا ديدار خدايش بالا مي رود .

اينك تباهي ممتد كه در جان ها رسوب كرده بود ، به نقطه انجماد خواهد رسيد .آفرينش به فطرت نخستين خويش باز خواهد گشت كه بعثت ، فطرت بر انگيز و جان بخش و خود آموز است .

مبعث نويد تزكيه آدمي از زشتي هاست و جاري كننده ي چشمه ايمان و عدالت در كوير خشك زمين .نعمت خدا بر بشريت است و منت پروردگار بر انسان ها !…

هزار هزار گلبرگ صلوات تقديم لب و دندان مباركت كه با سنگ كينه ي جاهلان مشرك ، خونين شد اما به نفرين باز نشد .

هزار هزار گل محمدي با عطر صلوات تقديم تو اي نگار مكتب نرفته كه خواندي إقرا و ربّك الاكرم را و اين سان بشريت را بربلند ترين قله هاي انسانيت جاي دادي تا ملائك در يابند معناي ” إنّي أعلم ما لا تعلمون” را … 

                             “ للهم صلي علي محمد و آل محمد و عجّل فرجهم”

                       “مبعث يگانه منجي بشريت برعاشقان مبارك “

(نشريه ي ، نامه جامعه ي 58 ، ص 32)

روزي يكي از خلفاي عباسي به دل درد شديدي مبتلا شد . بختيشوع  كه از پزشكان متبحر آن زمان بود ؛ بر بالين وي رفت و پس از معاينه ، معجوني تهيه كرد و به خليفه داد . او خورد اما خوب نشد. بختيشوع  كه از در مان او نا اميد شده بود ، گفت : ” آنچه را مربوط به علم پزشكي بود ، انجام دادم اما درد تو با اين درمان ها بهبود نمي يابد ؛ مگر اينكه شخصي كه دعايش مستجاب  مي شود و در پيشگاه خدا مقامي دارد ، براي تو دعا كند “. خليفه به يكي از دربانان دستور داد به دنبال موسي بن جعفر (ع) برود. امام (ع) همراه دربان به سوي دربار حركت كرد . دربان در ميان راه ديد كه امام مشغول راز و نياز و دعا كردن است .با ورود امام (ع) به دربار ، درد خليفه بر طرف شد و شفا يافت . خليفه پس از بهبودي ، امام (ع) را به حق جدش رسول خدا (ص) قسم داد تا بداند آن حضرت چه دعايي برايش كرده است . امام (ع) فرمود : ” گفتم خدايا ! همان گونه كه نتيجه ذلت بار گناه را به خليفه نشان دادي ، نتيجه عزت بخش اطاعت مرا نيز به او نشان بده ” (1)

     از تو گفتن دلي به نرماي آب مي خواهد و طاقتي به سختي سنگ…

      اي به سخن راستي را آراسته و به عمل درستي را ويراسته !

نامت كليد گشايش گره هاي فرو بسته و يادت مايه ي آرامش دل هاي شكسته است ؛ نردبان صعود دعاهاي مرفوع و يادت نردبان نزول اجابت منصوب !

اي باب گشوده خدا بر حوائج مردم !

تو را به زبان نياز مي خوانيم ؛ با دلي پر سوز و گداز؛ به امداد اين دست هاي خسته و بر گشايش در هاي فرو بسته …   برگرفته از : نامه جامعه 58 ،ص 29

پاورقي :

1- علامه مجلسي ، بحار الانوار ، ج 48، ص 140

امام حسن مجتبي در پاسخ سؤال از تفسيرمرگ فرمودند :

مرگ بزرگترين شادي است كه به مؤمنان مي رسد، زيرا از سراي رنج و بدبختي به نعمت جاويدان منتقل مي شوند و بزرگترين هلاكت است كه بر كافران مي رسد ، زيرا از بهشتيان به سوي آتشي برده مي شوند كه از ميان نمي رود و به پايان نمي رسد . ( معاني الاخبار - ص 288 ) - برگرفته از صحيفه المجتبي  دكتر احمد عظيمي زاده

امام حسن مجتبي در بحار الانوار ، ج 78 ، ص104 مي فرمايند :

سزاوار نيست كسي كه بزرگي خدا را مي شناسد ، خود بزرگ بين باشد ، زيرا بلند مرتبگي كساني كه عظمت خدا را مي دانند در اين است كه افتادگي كنند و عزت كساني كه شكوه و جلال خدا را مي شناسد اين است كه اظهار ذلت در مقابل خدا كنند .  برگرفته از صحيفه المجتبي دكتر احمد عظيمي زاده  

هر كه حرفي ياد گيرد ، بايد از استاد گيرد

علم را بايد از استاد آموخت . كتاب كافي نيست . استاد است كه مي داند كدام نكته را كي و چگونه به شاگرد بياموزد. افزون بر اين ، استاد شايسته حاصل عمر اساتيد خود است ؛ و استاد بزگ ، عصاره علم و عالمان گذشته است . آيت الله العظمي بهاء الديني ( قدس سره) از اساتيد بزرگي است كه بايد به وا كاوي واژه واژه از گفته هاي حكيمانه او پرداخت . او مي فرمايد : حكومت عقل مشكلات اجتماعي را حل مي كند، چون حكومت عقل همان حكومت الهي و اجراي دستورات خداوند است . عقل به تمامي رحمت و بركت است ، ولي افسوس كه آدمي با پيروي از هوا و هوس ، عقل ( اين بزرگ ترين نعمت الهي ) را مي كشد . همه ي گرفتاري هاي فردي و اجتماعي از فقدان عقل است . هواي نفس مهلك و كشنده است . حضرت امير (ع) فرمود : ” آن چيزي كه بيشتر از هر چيزي از آن بر شما مي ترسم ، پيروي از هواي نفس است “.نفس ، مهندس دوزخ است . در مقابل ، قوه عاقله وليّ تربيت مي كند . انسان هوشيارهميشه  بايد مراقب احوال خود باشد و ببيند آيا حركاتش بر مبناي هواي نفس و توهمات واهي است ، يا در پرتو نورانيت و چراغ عقل است ؟ نفس ، مظهر شيطان است و عقل ، مظهر رحمان. شيطان را بايد به بركت اطاعت اوامر الهي كنترل كرد و افسارش را در دست گرفت ، و گرنه انسان را به زمين مي زند و هلاك مي كند .

پاورقي :

1- نهج البلاغه ، خطبه 42 

2- نامه جامعه 58 ، ص 12