باسمه تعالی
«اعمال معیوب»
شیخ بهایی می گوید:عارفی،پارچه ای بافت ودربافت آن دقت وکوشش بسیاربه کاربرد،آن رافروخت،مشتری
به علت عیب های پارچه آن رابه اوبازگرداندوعارف گریست.مشتری چون عارف راگریان دید،دلش سوخت
وگفت:من به این عیب راضی ام ،گریه مکن!عارف گفت:گریه من ازاین نیست،ازآن می گریم که دربافت آن
کوشش بسیارکردم وحال به سبب عیب های پنهانی به من بازگردانده شد،می ترسم عملی رانیزکه چهل
سال درآن کوشیده ام،نپذیرند.
(کشکول شیخ بهایی)
