آزادي اجتماعى

شهيد مرتضی مطهرى

اشتباهى كه دنياى امروز مى‏كند اين است كه مى‏خواهد آزاديهاى اجتماعى را تأمين كند ولى اسارت معنوى ايجاد كند، يعنى مى‏خواهد بشر سودجو و هواپرست و بنده نفس خودش باشد، اراده اخلاقى و انسانى نداشته باشد ولى در عين حال آزادى اجتماعى داشته باشد. «اين حكم چنين بود كه كج‏دارومريز.» چنين چيزى محال است.

سرّ اينكه انبيا در برنامه عدالت و آزادى‏شان موفق شدند- يعنى توانستند انسانهايى تحويل بدهند كه واقعاً و به مفهوم واقعى آزاديخواه باشند، انسانهايى كه قدرت را به دست بياورند و سوء استفاده نكنند- اين بود كه اول براى آزادى معنوى كوشش مى‏كردند؛ بشر را از شهوات خودش، از خرافاتش، از تعصب و تحجرش، از وابستگيهاى پست و دنى و از تعلقات حيوانى‏اش آزاد مى‏كردند؛ آنگاه چنين بشرى شايستگى آزادى‏ اجتماعى پيدا مى‏كند. اما بشرى كه روز به روز در فساد غرقه مى‏شود محال و ممتنع است كه به آزادى اجتماعى برسد.