پایگاه اطلاع رسانی علامه مصباح یزدی:
شیوه_عاشقی با امام عصر (ع)
???? جوانى، بهترين دوران عشق‌ورزى به امام زمان (عليه السلام)
از بهترين_اوقات_عمر كه انسان طعم محبّت را به خوبى مى‌چشد، دوران جوانى است. آدمى در دوران كودكى و خردسالى، محبّت را با نوعى ادراك ناآگاهانه درك مى‌كند. كودك، محبّت مادر، پدر و نزديكان خود را مى‌فهمد؛ ولى لذّت آن را آگاهانه درك نمى كند و در نتيجه، قدرش را نمى داند؛ امّا از آغاز دوران بلوغ به بعد، مزه محبّت را خيلى خوب مى‌چشد.
اين ويژگى، مخصوص دوران جوانى است و بعد، شيرينى محبّت در اين سطح باقى نمى ماند؛ به اين جهت به شما عزيزانى كه در اين دوران طلايى و پربها زندگى مى‌كنيد، يادآورى مى‌كنم كه قدر_اين_دوران_را_بدانيد و از محبّتى كه در دلهايتان موج مى‌زند، به نيكوترين شكل استفاده كنيد. بدانيد كه چه كسى را بايد دوست بداريد و به چه كسى بايددل_بدهيد. كسى شايسته دلدادگى است كه هيچ چشم داشتى از ما نداشته باشد؛ هيچ گاه ما را از ياد نبرد، و به هر مقدار ما لياقت و ظرفيت محبّت او را داشته باشيم، او مضايقه نكند.
آدمى وقتى كسى را دوست مى‌دارد، دلش مى‌خواهد محبوبش نيز به ياد او باشد. اگر شخصى بداند كه رفيقش در عين دورى ظاهرى، دلش همواره متوجّه او است، به وفادارى چنين رفيقى افتخار خواهد كرد. حال اگر بدانيم محبوبى داريم كه هيچوقت فراموشمان نمى كند و به محض اين كه به او توجّه_قلبى بيابيم، پاسخمان مى‌گويد، بهترين يار و رفيق خويش را يافته ايم.
او همان امام رؤوفى است كه اگر در دلت هم صدايش كنى و بگويى:« السلام_عليك_يا_اباصالح» پاسخت را مى‌دهد. با اين اوصاف، آيا كسى بهتر از او پيدا مى‌شود تا آدمى دوستى اش را به او هديه بدهد؟ هرچه خوبى وجود دارد، در وجود مقدّس حضرت جمع است؛ هر صفت و خصلت دوست داشتنى را كه فرض كنيد، بهترينش را داراست؛ پس قدر اين دل‌هاى پاكتان را بدانيد و بكوشيد دلهايتان_را_به_او_بدهيد كه او شايسته دلدادگى است. هرچه مى‌توانيد به ياد او باشيد تا او بيش‌تر به ياد شما باشد.
