یکی از عزیزترین مناسبتها در ماه رجب ، ایام البیض است که با تولد قرآن ناطق ،حضرت علی علیه السلام آغاز می شود و با شهادت دختر گرامی  شان حضرت زینب (س) ، این بانوی اسوه به پایان می رسد بانویی که زینت اسلام و اسوه شهامت و اسوه صبر است .

خوب می دانم که هیچ کار خداوند بی حکمت نیست و برای هر کار و هر اتفاقی  برنامه ای دقیق  و حساب شده دارد. اما واقعا چرا این روز ها آغازش مقارن با تولد امام هدایت امیرالمومنین علی (ع)،وپایانش مصادف با شهادت دخت گرامیشان شده است !!!

نمی دانم شاید سِرش در این است که خداوند در ماه رجب ، خود میزبان است و در اکرام و احترام مهمانانش از هیچ چیزی فرو گذار ی نکرده است و بقولی فرصت طلایی ، همراه با امتیازات فراوانی در اختیارمهمانانش قرار داده است،بقدری این میزبان بزرگوار است که حتی گناهکاران و رانده شدگان درگاهش را هم فرامی خواند و می گوید باز آی هر آنچه هستی باز آی .

 اگر بنده ی فراری و آلوده بخواهد برگردد نیاز به یک راهنما و حرم امن الهی دارد همانگونه که خداوند خانه کعبه را امن ترین محل دنیا قرار داده که حتی حشرات و موجودات در آنجا درامان هستند ولایت امیرالمومنین (ع) را هم ، وسیله نجات از آتش دوزخ قرار داده و فرموده هرکسی که خود را مزین به ولایت امیرالمومنین(ع) ، بکند از آتش دوزخ در امان است با این هدیه اول به فرد آلوده امنیت را ارزانی می کند و به همراه آن عامل هدایت و روشنایی را برایش معرفی می کند و تجسم واقعی قرآن را روشنگر راهش قرار می دهد سپس بعد از دو روز به او می گوید بنده ام آمدی قبولت کردم و با پذیرش ولایت بهترین بنده ام ،بهت امنیت را دادم اما تو هم باید بدانی در دفاع از ولی و مولایت یک سری وظایف داری که نمونه بارز آنرا برایت معرفی می کنم .بدان تو هم باید مانند زینبم همیشه پشتیبان ولایت باشی.

او چه زیبا ؛مطیع ، پشتیبان ،و مدافع ولی اش بود از جان و مال و فرزند و همه چیز خود گذشت تا از ولی امر خود دفاع کند و بعد شهادت مولایش امام حسین علیه السلام چه زیبا و دلیرانه راه او را ادامه داد بگونه ای که اگر او و رشادتها و خطبه های کوبنده اش نبود عاشورا در کربلا می ماند و ….

چه خوب میزبانی است خدا ، مهمان را دعوت میکند کاری به خوبی یا بدی مهمانش ندارد فقط میهمان می خواهد و بعدراه هدایت و سعادت را نشانش میدهد و برایش الگو هم قرار میدهد یعنی بنده خوب من ! کاری بیش ازحد توان تو نخواسته ام.

چه خدایی داریم واقعا راست گفته اند که ما چیزی داریم که خدا ندارد ما خدایی چون او داریم و او خدایی چون خود ندارد .

راستی یک سوال از شما دوست خوبم می کنم آیا ما هم زینب گونه پشتیبان ولی و رهبر و امام خود بوده ایم و هستیم ؟آیا مطیع اوامرش به معنابی واقعی هستیم یا که نه فقط ادای مطیع بودن رادر می آوریم و ادعایی بیش نداریم .

ب ،ش

 نیمه رجب نرسیده به پایان رسیدیه روزی منتظر آمدن و معتکف شدنش بودم ،برنامه ریزی هامو می کردم و با خودم می گفتم حتما دیگه معتکف می شم ،اما روز اعتکاف فرا رسید و اکثر دوستان ،همان هایی که می گفتند معلوم نیست معتکف بشن ، معتکف شدن و ما …، توفیق اعتکاف رو نداشتم ،اما از آنجا که خداوند بزرگ و مهربانه و این ماه و این روزها گناهکاران رو صدا می زنه و میگه بیا که آغوشم برای همه حتی توی گناهکار بازه ،اصلا هدف اصلی این ماه و میزبانیم ،دعوت توی گناهکار و به آغوش کشیدن توست ، به من هم اجازه هم نشینی با معتکفین رو داد ،هم نشینی که برایم مطالب آمورنده زیادی داشت درآنجا دیدم مردم عوام و به قول ما بی سوادها و کم سوادها چقدر از ما جلوتر هستند چقدر با لذت اعمال اعتکاف رو انجام می دن و چقدر صادقانه ،با اون باورهای زیبایشان پیش می رن هر نکته و مطلب آموزنده ای رو که می شنوند بر عکس برخی از ماها که دنبال بیان اون مطلب در مجالس و برای دیگران هستیم اونها دنبال پیاده کردن در خود و عمل به آن هستند گویا می خواهند باعملشان بدون هیچ ادعایی برای دیگران بیان کنند تازه اونجا فهمیدم که چقدر از قافله عقبیم …و چرا شیخ رجبعلی خیاط ،کربلایی کاظم و .. با این که سطح تحصیلاتی آنچنانی نداشتند و با این که وارد حوزه نشه بودندبه اون مقامات بلند عرفانی و ملکوتی رسیدند امابرخی از ماهنوز در پله اول ماندیم و …

ای خدای من ، ای معبود من ! ای ستار العیوب و ای غفار الذنوب !به حرمت این روزهای عزیزت قسمت می دم کمکمان کن بفهمیم در کجای راهیم و چه می کنیم،کمکمان کن خود را بهتر بشناسیم و از تارهایی که دور خود تنیده ایم بیرون آییم وشرمنده روی گل مهدی زهرا (عج) نباشیم .

به همت یکی از طلاب

تا وقتی نیازمندی و گرفتارنیاز خویشی ، تنها نیاز خود را می بینی و تهیدستی ات را باور داری اما وقتی که کاسه نیازت پر می شود ، نیازت را از یاد می بری و فراموش می کنی که آفریده ای هستی که گِل وجودت را با نیاز سرشته اند ؛ آفریده ای که عاجز و ناتوانی .

از یاد می بری که بنده ای هستی که جز آنچه خدا نصیب می کند ، روزی دیگری نداری !

…و جز آنچه خدا برایت اراده می کند ، توان دیگری نداری .

طوری رفتار می کنی ، گویی مالک حقیقی همه ثروتی هستی که به دست آورده ای .

اینجاست که “منِ “وجودی ات طغیان می کند و غروری تباه کننده سر و پای وجودت را در بر می گیرد و این “من ِ وجودی ” شاگرد کوچک شیطان است ،در درون تو .

…. و این شیطان درون و بیرون چه ها که نمی کند با این نفس ضعیف .

مگر نه اینکه در خطبه 192 نهج البلاغه آمده : ” به جان خودم سوگند ، شیطان تیرهای خطرناکی برای شکار شما به چله کمان گذاشته و تا حد توان و محکم آن را کشیده و از نزدیک شما را هدف قرار داده است “.

وقتی کودک درونت را بازی می دهی و غذای فاسد را با رنگ و لعابی دروغین می آرایی و به خوردش می دهی ، وقتی اورا به تبعیت از نفس زیبا سرا های دروغین شیطان وا می داری و می دانی که راه  را به بیراهه رفته ای و به جای بازگشت ، پیش می روی و می گویی کودک است ، بگذار کودکی کند ، بگذار چند صباح دنیا را خوش باشد ، وقتی آنگونه تربیتش می کنی که از سر  کبر و غرور به دیگران می نگرد،وقتی آنگونه پرورشش می دهی فقط خود را بی عیب می داند و بس ،وقتی به تبعیت از نفس سرکش درون وا می داری اش ،  وقتی خشمگین و غضبناک می شود ، اعمالش را تایید می کنی ، وقتی که یادش می دهی چگونه کینه بورزد و حسادت در وجودش جای گیرد و فطرت پاک نخستین خود را فراموش کند ، گام به گام او را به ورطه هلاکت کشانده ای ..و خودت را به گرداب تباهی انداخته ای ؛ تو که روزی نیازمند بودی ، اینک خود را بی نیاز می بینی و سر طغیان بر می داری … .. واین ها شگردهای  شیطان است تا راه های خود را برای گمراهی من و تو آسان سازد و پیوند های دینمان را یکی یکی از هم بگسلد تا پراکنده مان کند و با تفرقه ، مارا به فتنه اندازد .

اندکی تامل کن …همه ما آدمها این گونه ایم، مگر آنها که یگانگی خدا را باور دارند و ایمان به حق در ذره ذره جانشان نفوذ کرده است .

…و چه اندک اند این گروه …

که ” اِ ن الانسان لیطغی “

نامه جامعه/63

پدر عزیزم

ای زیباترین جلوه ی خدا در دنیای من !

چیزی ندارم که در حد بزرگی و مرام تو باشد تا نثار خوبیهایت کنم 

اما قلبی دارم سرشار از محبت و عشق به تو و با تمام گرمای وجودم

بر دستان پینه بسته ات بوسه می زنم و فریاد می کشم حاضرم

تمام لحظاتم را بدهم تا تو ثانیه ای بیشتر از من زنده باشی !

مرضیه رحیمی طلبه

باسمه تعالی

ومن بازخواهم کردبال زیبای دعایم راامشب،آری،منی که درزندان تاریک پیله زندگانی خویش محصوربودم.

شبی که وقت پروازداده شده به دل هاتاروانه خانه معشوق گردند.

پس ای دل بی قرارمن تونیز بایدحس زیبای پروازرادرشب زیبای لیلة الرغائب تجربه کنی!

وتوای دل آرام من!ای معبودمن!وای نقطه عطف همه آروزهای من!تونیزآغوش گرمت رابازکن تابنده ای گنه کار،حضورپررنگ تورادرزندگی حقیرانه خویش احساس کند.

ومن درچنین شب باعظمتی آرزویی ندارم جز:

«اللهم عجل لولیک الفرج»

فتحعلی پور