ج) آگاهی از سرقت علمی و ادبی
سرقت ادبی عبارت است از استفاده مستقیم از لغات دیگران بدون استفاده از علامت خاصی كه نشان‌دهنده این باشد كه نوشته مربوط به كس دیگری است. هنگامی كه بخش‌های اصلی و اطلاعات علمی یك مقاله، كتاب یا پایان‌نامه یا گزارش علمی بدون ذكر منبع آورده شود، ناپسند و سرقت علمی است. این مسئله را نمی‌توان بی‌دقتی ساده نویسنده و غیر عمدی تصور كرد. از نظر اخلاقی پسندیده نیست كه نویسنده یك مقاله، كار محققان دیگری را بدون ارجاع به نویسنده، به نام خود ارائه كند.
اگر جمله‌ای از مقاله‌ای گرفته می‌شود، در صورتی كه جمله‌بندی به طور دقیق از همان مقاله باشد، این جمله‌بندی باید داخل گیومه آورده و منبع آن ذكر شود. در صورتی كه جمله‌بندی آن عوض شود یا اینكه جمله خلاصه شده باشد، ذكر منبع با نوع استفاده كافی است. اگر بیش از یك پاراگراف از مقاله‌ای استفاده شود، باید متن در نگارش تورفتگی داشته باشد تا مشخص شود این متن از محل دیگری آورده شده است. اشكال و نمودارها هم فرقی با متن ندارند و باید مرجع آنها به طور دقیق ذكر شود. ناگفته نماند اگر سخنرانی هم منابع مهم گفته‌های خود را ذكر نكند، باز سرقت ادبی به حساب خواهد آمد.
د) پرهیز از ارسال دوگانه مقاله یا كتاب
از نظر اخلاقی پسندیده نیست كه نویسنده یك مقاله یا موضوعات با شباهت بسیار زیاد را برای بیش از یك مجله یا ناشر در زمان یكسان ارائه كند. اصولاً تلاش برای چاپ یك مقاله در دو مجله یا یك كتاب برای دو ناشر، اخلاقی نیست و اقدامی ناشایست از بعد اخلاق حرفه‌ای تلقی خواهد شد. بیشتر نشریات در زمان دریافت تا چاپ مقاله از مؤلف یا مؤلفان می‌خواهند تا فرم انتقال حق نشر را تكمیل و ارسال كنند و نویسنده با امضای خود، عدم واگذاری به غیر را تأیید می‌كند. در این زمینه، توجیه‌هایی مانند طولانی شدن زمان فرآیند داوری مقاله، فراموش كردن ارسال قبلی مقاله، ارسال مقاله به وسیله یكی دیگر و مانند اینها، ارسال مجدد مقاله را توجیه نخواهد كرد.
ه) رعایت حقوق تحقیقات حمایت شده
تعدادی از سازمان‌ها، مطالعات پژوهشی را برای اهداف داخلی انجام می‌دهند. بنابراین، یافته‌ها دارای حقوق انحصاری‌اند و نشر عمومی آن به وسیله مجری غیر اخلاقی است. اخلاق علمی ایجاب می‌كند كه او این‌گونه تحقیقات را تنها با اجازه حامی منتشر كند.
